Είναι σίγουρο πως ΔΕΝ είσαι
ελεύθερος. Ποτέ δεν ήσουν. Από μικρό παιδί, υπάκουες στην γονεική εξουσία, στην
συνέχεια εκτελούσες τις εντολές του καθηγητή για να σε ανταμείψει (ή να σε
τιμωρήσει αν ήσουν ανυπάκουος) ως εκγύμναση για την υπακοή στους κανόνες της
αγοράς εργασίας. Μεγαλύτερος είσαι υπόλογος στον εργοδότη σου ή ακόμη χειρότερα
διώκεσαι από τις τράπεζες για τα δάνεια που τόλμησες να πάρεις, είσαι δούλος
των πολιτικών που ψηφίζεις και της κάθε αυθεντίας που αποφασίζει για σένα χωρίς
εσένα.
Είναι το τίμημα του πολιτισμού
και το στήριγμα των κοινωνικών θεμελίων. Κάποιοι θα πουν πως “το πνεύμα είναι
πάντα ελεύθερο” κτλ και θα το δεχτώ με χαμόγελο και συγκατάβαση, καθώς συνεχώς
αναζητώ την ύπαρξη και ουσιαστική σημασία αυτής της φιλάρεσκης ελευθερίας.
Βέβαια μετά τα μεγάλα λόγια
καθένας από εμάς θα γύριζε στον μικρόκοσμό του, προσπαθώντας να βγάλει
περισσότερα χρήματα, αναζητώντας καλύτερη δουλειά, ψάχνοντας για τον ιδανικό
σύντροφο, αγοράζοντας τα δικά του “χρήσιμα πράγματα” για να γεμίσει τα ράφια
και τα ντουλάπια του, διασκεδάζοντας με τον δικό του “αυθεντικό” τρόπο.
Κάποιοι από εμάς θα θεωρούσαν
σε καλύτερη μοίρα τον εαυτό τους επειδή θα διάβαζαν, θα έβλεπαν συνεχώς
ταινίες, θα παρακολουθούσαν θέατρο και θα άκουγαν “ψαγμένες” μουσικές, ίσως και
να επισκέπτονταν καλλιτεχνικές εκθέσεις και πολιτιστικά δρώμενα. Έτσι θα υπήρχε
η ναρκωτική σιγουριά ότι έχουν/έχουμε εξασφαλίσει την ελευθερία σκέψης τους/μας
αφού συμμετείχαμε με σύνεση και έπαρση σε προκατασκευασμένα σενάρια που μας
κάνουν “πιο ψαγμένους” και διανοητικά ανώτερους. Θα καταναλώναμε κάψουλες
κουλτούρας.
